Het waren echt schatjes!

Als je even niet meer weet wat je moet studeren, dan ga je er toch even lekker tussenuit! Althans, zo dacht Marre Zandringa (18 jaar), die na twee verkeerde studiekeuzes besloot om een halfjaar vakantiewerk in het buitenland te gaan doen. Griekenland was de keuze! Via Grenzelooswerk kwam ze terecht in een hotel op Rhodos, waar ze de kinderen vermaakte.

Naar Griekenland

‘Ik wist niet meer zo goed wat ik wou, vond het allemaal niet meer leuk. Dus ik dacht: laat ik maar eens weggaan en vakantiewerk in het buitenland gaan doen’ aldus Marre. Toevallig kende ze één van de oprichters van Grenzelooswerk, die haar wees op deze website. Na een mailtje en twee gesprekken in Amsterdam wist Marre dat ze in Griekenland als animator aan het werk kon. ‘Pas een week voor vertrek, wist ik naar welk eiland ik ging. Eerst hadden we een trainingsweek op Kos, daarna ging ik werken in Rhodos.’ Tijdens de eerste week leerden zeventig animators vanuit heel Europa de fijne kneepjes van het vak. ‘Het was heel gaaf. Je leerde hoe je naar gasten toe moest doen en hoe je met kinderen om moest gaan. En je leerde vooral heel veel mensen kennen,’ aldus Marre.

Na een gezellige trainingsweek, vertrok Marre naar haar hotel in Rhodos. Het was een luxe hotel, waar ze even aan moest wennen: ‘Je kan zulke rijke mensen niet met van alles aanspreken. Toen dacht ik: ik blijf gewoon mezelf, dan komt het wel goed. En dat kwam het ook.’ Marre werkte met kinderen van vier tot twaalf en had dus weinig last van de etiquette van de gasten. ‘Kinderen zijn natuurlijk helemaal niet zo. Het waren echt schatjes,’ zegt Marre.

Lange, warme, gezellige dagen

Zelf had de jonge animator nog geen ervaring met het werken met kinderen. Toch ging het haar goed af. ‘Er waren bijvoorbeeld meisjes die mijn haren gingen doen, heel grappig. Soms kwamen er zelfs meiden van veertien, die het gezellig vonden om met me te kletsen.’ Ze stond er echter wel alleen voor, wat af en toe lastig was als er veel kinderen waren. De leuke kinderen en het gezellige team maakten dan veel goed.

‘Mijn werkdagen waren erg lang: het begon om half 9 en eindigde om 11 uur ’s avonds,’ zegt Marre. In de middag hadden de animators pauze, vanwege de hitte. ‘Ik ging dan vaak zwemmen bij andere hotels, dat had ik zo geregeld.’ Iedere avond was er een show in het hotel, waar Marre aanwezig moest zijn. Zelf danste ze niet: ‘Ik ben echt geen danser, dus ik had van tevoren gevraagd of ik dat niet hoefde te doen. Maar ik vermaakte me wel met de hotelgasten,’ aldus Marre.

Op de vrije woensdag genoot de animatiemedewerkster van de Griekse stranden, cafeetjes en vrienden. ‘Ik was er dan ook echt aan toe. Vaak ging ik naar Kos, om de mensen op te zoeken die ik bij de trainingsweek ontmoet had. Zo zie je ook wat meer van Griekenland.’ Niet alleen Marre wilde het warme land ontdekken: ook haar moeder en beste vriendin kwamen langs. En natuurlijk besteedde ze haar vrije tijd af en toe door in het nachleven van Rhodos. ‘Griekenland is heel anders met uitgaan. Omdat het zo warm is, gaat iedereen op terrasjes zitten.’ Soms gaan de Grieken los op speciale latin nights, maar dat was niet echt voor Marre weggelegd.

Verder dromen

Naast de ervaring die ze opdeed met het werken met kinderen, is Marre zelf ook gegroeid tijdens het halfjaar in Griekenland: ‘Ik was jong, echt een feestbeest. Nu ben ik iemand die iets meer om zichzelf denkt en verstandigere keuzes maakt. Je leert vooral veel van de mensen om je heen, iedereen heeft andere kwaliteiten,’ aldus Marre. Niet alleen op persoonlijk gebied, maar ook qua opleiding weet ze nu beter wat ze wil. Op de World Travel School in Amsterdam hoopt ze dat haar droom uitkomt: werken met reizen combineren.

De contacten met Grenzelooswerk waren tijdens het verblijf in Griekenland goed. ‘Ik heb Casper van Grenzelooswerk geregeld op de hoogte gehouden. Hij was ook één van de redenen dat ik in Griekenland zat,’ aldus Marre. ‘Ik vond het een heel goed initiatief. De site is echt gaaf, ik zit steeds te kijken of ik weer weg wil voor vakantiewerk in het buitenland. Binnen twee weken zou ik wel weer op het vliegtuig naar Aruba willen stappen!’