Ik werd hier zelfs verliefd!

Mijn tijd hier leert me wie ik ben, wie ik wil zijn en wat voor mij echt belangrijk is in het leven.

Mijn naam is Petra en ik ben 21 jaar oud. Op dit moment zit ik aan een tafeltje in het restaurant waar ik werk in een klein, gezellig dorpje op Mallorca. Over een uurtje moet ik beginnen met werken. Ik neem daarom even de tijd om te zitten en te schrijven over mijn ervaringen op dit mooie eiland en mijn avontuur in het buitenland.

Drie á vier maanden vakantiewerk in het buitenland doen op Mallorca. Hoe ik daar bij gekomen ben? Avontuurlijk zijn en niet bang zijn om een risico te nemen. Al van kinds af aan zeg ik tegen mijn ouders dat ik niet in Nederland wil blijven, maar toch is het gemakkelijk om te blijven hangen in het land waar je vandaan komt. Om in het buitenland te gaan wonen is een hele stap. Een andere cultuur, andere levenswijze, een andere taal, een ander klimaat, noem het maar op. Emigreren is niet iets dat je zomaar doet. Ik wilde daarom eerst maar eens voor een paar maanden gaan werken in het buitenland. Vorig jaar heb ik voor vakantiewerk in het buitenland gesolliciteerd bij een club El Arenal. Hier werd ik helaas niet aangenomen. Ik heb die droom toen even laten varen en me gericht op mijn studie. In het voorjaar begon het weer te kriebelen en wist ik dat ik weg moest uit Nederland om te werken in het buitenland. Al was het maar voor eventjes. Ik wilde de Nederlandse cultuur en de sleur van het dagelijkse leven ontvluchten. Ik begon te zoeken op internet en kwam via Marktplaats uit bij een vacature voor vakantiewerk in het buitenland op Mallorca. Met mijn ruim acht jaar ervaring in de horeca dacht ik nu wel een redelijke kans te maken op een baan. Ik stuurde een brief en een week later had ik mijn sollicitatiegesprek via Skype. Er was gelijk een klik en het voelde vertrouwd. Nog geen twee maanden later stapte ik op het vliegtuig naar Palma. Mijn avontuur om te werken in het buitenland kon beginnen!

Eenmaal aangekomen was het hartstikke warm. Ik kwam, samen met een andere collega, aan in de warmste periode van het jaar. Het was nog niet eerder zo warm geweest en er was een hittegolf op gang. Ik gok dat het rond de veertig graden was toen we aankwamen. Dat was te merken. Een slag voor ons hoofd. Deze temperaturen waren we niet gewend. Ik sliep pas in de kleine uurtjes na twaalven en werd vroeg in de ochtend weer wakker van de warmte. Eten ging nog niet, daar was het te warm voor. Het went, op den duur. Na een week vakantie te hebben gehad, waarin ik veel stranden bezocht, een auto heb gehuurd om het eiland mee te verkennen, lange nachten uit ben geweest met toekomstige collega’s en een fikse buikgriep heb overleefd, moest ik toch echt beginnen met het vakantiewerk.

Ik kwam te werken in Restaurant Paparazzi. Dit is één van de vijf restaurants in Cala d’Or van mijn baas (de andere restaurants zijn Gusto, Los Amigos, Rancho el Patio en Tapas y Mas.) Het leuke is dat je daardoor een groep collega’s hebt van ongeveer zestig mensen. Overdag werkt iedereen, zes dagen lang zie je dezelfde mensen en ’s avonds met uitgaan spreek je weer de collega’s van de andere restaurants. Ik had verwacht dat het erg zwaar zou zijn, al was ik vanuit Nederland al lange werkweken, stress en hard werken gewend. Hier zou ik zes dagen gaan werken. Dat houdt in dat ik drie dagen van 10.30 tot 00.30 uur werk en drie dagen van 18.00 tot 00.30 uur. Eén dag in de week ben ik vrij. De drukte is te vergelijken met het werken in een goed lopend restaurant in Giethoorn. Gelukkig was ik dit al gewend. De eerste dag was ik bang voor een hoop feedback of kritiek en dat het erg wennen zou zijn. Dat was het niet. De groep collega’s was erg open, liet mij en een andere nieuwe collega erg thuis voelen en legden ons alles goed uit. Door mijn eerdere ervaringen in de horeca pikte ik al het nieuwe gelukkig snel op en vroeg aan het einde van de avond om feedback. Die kreeg ik niet, althans niet negatief. Ik kreeg enkel complimenten. Ik was verbaasd en blij verrast. Ik genoot vanaf de eerste dag van het vakantiewerk in dit restaurant en was in de zevende hemel. anderhalve maand later loop ik nog steeds met een stralende glimlach over het terras.

Later in die eerste week had ik even een flinke dip. Als je midden in zo’n grote groep valt is het in het begin best lastig jezelf een houding moet geven. Je probeert jezelf te zijn, maar wil ook graag goed in een groep worden opgenomen. Ik kwam erachter dat hier veel over elkaar gepraat werd achter elkaars rug om. Ik houd daar niet van. Dat zit absoluut niet in mijn karakter. Even had ik het gevoel dat ik niet mezelf mocht zijn en miste ik mijn vrienden, familie en huis(dieren) ontzettend. Op dat moment ontdekte ik dat ik vriendinnen had gevonden. Bij hen kon ik terecht, je bent samen nieuw, deelt dezelfde gevoelens en dat schept een band. Ik heb hier een favoriet vriendinnetje gevonden en we trekken veel met elkaar op. We werken niet samen, maar zijn elke vrijdag samen vrij. Dan zoeken we een plaatsje op dat we nog niet kennen, gaan heerlijk uiteten, geven we veel te veel geld uit, rusten we uit van de werkweek, kletsen we en lachen ons een ongeluk. Ook leerde ik na die week hoe ik mezelf kon zijn tussen allerlei verschillende typen mensen. Ik stond voor ik vertrok al sterk in mijn schoenen, maar dat heeft me nog sterker gemaakt. Mijn tijd hier leert me wie ik ben, wie ik wil zijn en wat voor mij echt belangrijk is in het leven.

Ik ben hier nu anderhalve maand en ik ben al helemaal gewend. Ik ken de straatjes, de mooie plekken, de restaurants, de mensen en ik leer zelfs een beetje Spaans. Ja, ik sprak namelijk nog geen woord Spaans. Dat is hier ook niet nodig. Bijna alle collega’s zijn Nederlands en de toeristen komen veelal uit Scandinavië, Nederland, Duitsland of Engeland. In mijn team werk ik met een Spaanse jongen en een Zweeds meisje. We spreken daarom onderling vooral Engels met elkaar. Ook mijn Duits en Frans krijgen weer een opkikker hier. Altijd handig en goed voor je CV. Ik voel me thuis hier. Als ik ’s ochtends over straat loop zie ik de toeristen en besef ik dat ik me geen toerist meer voel, maar een inwoner van Cala d’Or. Dat had ik nooit verwacht toen ik hier de eerste week zat. Ook de gasten zijn erg leuk. Toeristen zijn eigenlijk altijd vrolijk en elke dag is het weer lachen met gasten. Veel gasten komen elke dag terug, puur omdat het zo gezellig is en we met liefde ons vak uitvoeren. Het is zo jammer dat gasten die je een paar dagen hebt gezien en een beetje leert kennen, na een week of soms twee weer naar huis vertrekken.

Eigenlijk zou ik nu ook over minpunten moeten praten, maar ik kan ze niet bedenken. Ik werd hier zelfs verliefd. Soms zijn er irritaties op de werkvloer onder collega’s, maar aan het einde van de avond drinken we met elkaar een drankje en zijn we net een grote familie. Natuurlijk mis ik thuis af en toe en soms lijkt het me heerlijk om even naar huis te gaan. Ik hoop ontzettend dat er nog vrienden op bezoek zullen komen. Elke dag zie ik transferbussen voorbij rijden naar het vliegveld en zou ik daarop willen springen om even een dag of twee naar huis te gaan, maar ik wil hier ook graag blijven. Ik ga het heerlijk vinden om aan het einde van het seizoen weer terug te gaan naar Nederland, naar mijn familie, vrienden, mijn huis en mijn dagelijkse bezigheden, maar voor nu zit ik hier goed. Ik geniet van het werk, vrienden die ik hier heb gemaakt, het weer (al zou ik een moord doen voor een flinke stortbui op mijn hoofd) en van het eiland. Misschien blijf ik zelfs wat langer en ga ik volgend jaar wel weer terug. In de tijd dat ik in het buitenland werk ben ik mezelf zeker tegen gekomen op een moment, maar ik heb er ontzettend veel van geleerd. Door thuis te moeten missen, leer ik nog meer te waarderen wat ik thuis heb en ontdek ik welke personen en welke dingen er echt voor toe doen voor mij. Een seizoen werken in het buitenland heeft voordelen en nadelen, maar het is een aanrader voor iedereen!