De wereld danst door…💃

Ik heb de dansopleiding in Leeuwarden gedaan en ik zag dat er een aantal studenten een buitenlandse stage gingen doen bij het Crea Project. Dit leek mij toen al interessant en zo leerde ik Gerard Draaisma kennen. Om naar het buitenland te gaan was toen nog niet voor mij weggelegd.

Ik ben in 2011 afgestudeerd en werk hard in de danswereld. Ik geef 20 uur dansles, doe projecten op scholen, dans zelf bij een dansgezelschap, ben danseres bij een zangeres en ik maak mijn eigen shows. Ook werk ik bij het schoonmaakbedrijf van mijn vriend en werk ik in de zomer in de horeca. Van mijn hobby mijn werk gemaakt en dus een heerlijk druk leven. Na 4 jaar was ik wel toe aan een nieuwe uitdaging.

Voor mij was het erg lastig om 2à3 maanden vrij te krijgen van het werk. Dus had ik met mijn werkgevers afgesproken dat een maand wel haalbaar was.

Voor deze reis heb ik tegen alle dansprojecten en extra werkzaamheden ja gezegd om alles te kunnen bekostigen. Omdat ik de periode dat ik in Indonesië zou zitten geen inkomen zou krijgen heb ik acties opgezet om dit realistisch voor mij te kunnen maken. Ook voor de kinderen in Indonesië en het goede doel wilde ik nog wat extra’s doen en heb ik met mijn 200 dansleerlingen in Nederland een grote show neergezet. ‘De wereld danst door’. Een show wat in het teken stond van het Crea Project. Het was een groot succes, er waren maar liefst 600 kaarten verkocht. Naast dat de opbrengst voor het goede doel was gaf ik het publiek en de dansers ook wat mee over het Crea Project.

Ik ben Melissa Mendel, 25 jaar, geboren in Helmond en woon in Steenwijk. Ik ben als vrijwilliger mee gegaan en ik heb de danslessen verzorgd in Indonesië.

Samen met 5 andere meiden, met allemaal een andere creatieve tak. Zij bleven 2 maanden en ik zou 1 maand blijven omdat ik niet langer weg kon blijven van mijn werk in Nederland.

Mijn danslessen gingen vlot. De kinderen pikten het snel op en waren leergierig. De taal was voor mij geen probleem want ik kon met handen en voeten veel duidelijk maken. Veel in het Engels en af en toe een Indonesisch woord er door heen. Sommige kinderen kenden wel aardig Engels en vertaalden het dan voor de anderen. Ik vloog door mijn dansen heen met ze. Fantastisch dat ik zoveel met ze kon doen. Ze waren erg enthousiast en wilden zelfs doorgaan terwijl de les al was afgelopen.

Iedere week kreeg ik een andere groep om mee te werken. Deze gaf ik iedere dag les en aan het einde van de week een kleine presentatie. Soms was er geen stroom en deed ik mijn les zonder muziek. Geen probleem voor hun maar het maakte het wel moeilijker voor mij omdat ik deze luxe gewend ben.

En wat ik in Nederland nog dacht, over de lessen makkelijker maken, dat was helemaal niet nodig!

Na 3 weken werken in het buitenland kregen we 1 week rust en ik zou na deze rustweek weer terug keren naar Nederland. Maar dat voelde niet goed. Het voelde niet compleet, het voelde niet af. Ik wilde nog zoveel meer met de kinderen doen. Ik wilde ze nog zoveel meer geven en ook van hun leren. Ik wilde me nog meer verdiepen want het voelde niet af.

Ik heb toen al mijn werkgevers opgebeld om te vragen of ik nog wat langer mocht blijven en tot mijn verbazing zeiden ze allemaal ja. Voordat ik vertrok heb ik mezelf bewezen in mijn werkveld en dit kreeg ik er voor terug. Geweldig! Ook mijn ticket kon omgeboekt worden en zo kon ik dus langer werken in het buitenland.

Een nieuwe samenwerking ging van start. Ik was een nieuw danskoppel met Mirthe. Samen hebben we een nieuwe lessen reeks gemaakt met mooie nieuwe doelen. Nu kregen we 3 weken lang dezelfde groep zodat we met hun meer de verdieping in konden gaan en werken aan een grote eind ceremonie. Kostuums, toi toi toi, generale repetities, dansen op locatie, zenuwen, genieten, samenwerken met 3 jongens die een speciale kans kregen om hun dans skills te laten zien.

In één woord dankbaar, dankbaar dat ik nog langer mocht blijven werken in het buitenland.

Ik kon er nog meer van genieten; van de kinderen, de lessen, de natuur, het leven en de meiden.